Παναγιώτης Νικολαΐδης
(Φιλόλογος – Ποιητής – Κριτικός)

Το κενό-καινό σκοτάδι της ποίησης

[Ανδρέας Γεωργαλλίδης, ελάχιστα περισσότερο άδειο, (μτφρ.: Άγγελος Ευαγγέλου), Αθήνα, εκδ. Ίαμβος 2018 | Υποκεφάλαιο βιβλίου | Παναγιώτης Νικολαϊδης, Η γενιά της Κατοχής και της Αφθονίας εκδ. Διόραμα, 2018, σ. 133- 140]

Με την έβδομη κατά σειρά, ποιητική κατάθεσή του, που φέρει τον τίτλο ελάχιστα περισσότερο άδειο (Ίαμβος 2018), ο Ανδρέας Γεωργαλλίδης συγκροτεί έναν πολυσήμαντο και βαθύ ποιητικό, αλλά και φιλοσοφικό, εσωτερικό χώρο. Η ανά χείρας καλαίσθητη και δίγλωσση έκδοση αποτελεί, κατά την άποψή μου, μια σύνοψη ιδεών που αναπηδούν τόσο από ιδιαίτερα, προσωπικά βιώματα όσο και από τις θεωρητικές δεσπόζουσες της φιλοσοφίας και των θετικών επιστημών, που αποτελούν υπόβαθρο της ποιητικής του.2 Η αρμονική, μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση συνύφανση των δύο αυτών σημαντικών, για την ποιητική του Γεωργαλλίδη, στοιχείων οδηγεί σε ακαριαία, αφαιρετικά και επιγραμματικά ποιήματα που συμπυκνώνουν αισθητικά όχι μόνο τη συναισθηματική και καλλιτεχνική ωρίμανση του ποιητή, αλλά και μια γενικότερη φιλοσοφική θέαση, δηλωτική της ανθρώπινης περιπέτειας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο παιγνιώδης, οξύμωρος και πολύσημος τίτλος ελάχιστα περισσότερο άδειο υποδεικνύει πλαγίως και εξαρχής την ορίζουσα της συλλογής και μετατρέπεται ξεκάθαρα σε σημαντικό ερμηνευτικό κλειδί ολόκληρου του βιβλίου. Κι αυτό γιατί ο πρώτος όρος του τίτλου, το επίρρημα, δηλαδή, «ελάχιστα» προσδιορίζει αντιθετικά τον δεύτερο όρο, το επίρρημα «περισσότερο», ενώ παράλληλα ο συνδυασμός και των δύο, αλλά ειδικότερα του δεύτερου επιρρήματος ακυρώνουν και απονευρώνουν νοηματικά το καταληκτικό επίθετο «άδειο», αφήνοντας στο στόμα μια λεπτή και μετέωρη γεύση θλίψης και ειρωνείας. Με άλλα λόγια, ο τίτλος αποτελεί ένα ειρωνικό, αυτοσαρκαστικό, ίσως, μα κατά βάθος τραγικό μεταμοντέρνο σχόλιο τόσο απέναντι σε έναν ορθολογιστικό, τεχνοκρατικό, υλιστικό κόσμο που αγκυλώνει το βλέμμα στον ψεύτικο ορίζοντα του όλου, του πλήρους και του συνεχούς όσο και απέναντι στον ίδιό μας τον εαυτό που με τις στερεότυπες σκέψεις ή τις ψεύτικες ορθολογιστικές βεβαιότητες απώλεσε το ενδεχόμενο και απροσδόκητο κενό-καινό και οπισθοχώρησε. Κι είναι γι’ αυτό που στην ανά χείρας συλλογή η λεπτή ειρωνεία, το αιφνιδιαστικό παράλογο, η σιωπή, το αθέατο, το θραύσμα και οι αντιστροφές αντιμάχονται τον στείρο ορθολογισμό, το βέβαιο, το συγκεκριμένο και το προφανές, αποκαλύπτοντας, εν τέλει, ένα ποιητικό σύμπαν που αποσκοπεί να καταλύσει τα θεμέλια των παραδεδεγμένων τρόπων σκέψεις και εμπειρίας, έτσι ώστε να αποκαλυφθεί στο βάθος η ανοησία της ύπαρξης και η υποκείμενη άβυσσος, το κενό ή το τίποτα επί του οποίου κάθε υποτιθέμενη βεβαιότητα βρίσκεται σε επισφαλή και συνεχή μετεωρισμό.

Κατεβάστε – Ελάχιστα περισσότερο άδειο [Π. Νικολαϊδης] 2018