Ίδρυμα ΑντζουλήΔρ Νίκος Τσαμανής
Το υψηλό ποιητικό κενό στην ποίηση του Ανδρέα Γεωργαλλίδη
[Ανδρέας Γεωργαλλίδης, Χρώματα απέναντι (μτφρ: αγγλική, γαλλική, γερμανική, ισπανική, ιταλική, ρωσική, τουρκική), Leicester, Troubador Publishing 2007 | Κριτικό Σημείωμα | Προσβάσιμο στο διαδίκτυο: http://www.kypriwnerga.com/site-artist-9-gr.php (9.1.2012]
Σύγχρονες θεωρίες τείνουν να παρουσιάζουν τα ιδεατά ποιητικά στοιχεία της αφαίρεσης να εμφανίζονται με μια σκοτεινή ποιητική ενέργεια της οποίας η ταυτότητα είναι δύσκολα αναγνωρίσιμη αλλά αναγνωρίσιμη. Παρόλο που αυτή η σκοτεινή ποιητική ενέργεια δεν μας επιτρέπει να προσδοκούμε στη δυνατότητα δημιουργίας ενός απόλυτου ποιητικού κενού, οι περισσότεροι σχολιαστές της δουλειάς του Α. Γεωργαλλίδη ισχυρίζονται ένα απόλυτο ποιητικό κενό.
Προσαρμόζοντας τους όρους της κβαντικής φυσικής στο χώρο της ποίησης θα μπορούσαμε να πούμε ότι, υπό την κλασική έννοια του εντελώς άδειου χώρου, το ποιητικό κενό δεν μπορεί να υπάρξει στο εσωτερικό της ύλης του. Το ποιητικό γλωσσικό στοιχείο είναι στο μεγαλύτερο του ποσοστό (όχι σε όλο) κενός ποιητικός χώρος. Επιπρόσθετα, στην ποιητική κβαντική μηχανική τα ποιητικά γλωσσικά στοιχεία δεν αντιστοιχούν απολύτως σε καθορισμένες θέσεις και μεγέθη, δεν είναι σημεία τα οποία υποδεικνύουν ένα συγκεκριμένο ποιητικό χώρο. Αντίθετα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ποιητικά γλωσσικά στοιχεία απλώνονται σε ολόκληρο τον ποιητικό χώρο με μια ορισμένη πιθανότητα να εντοπιστούν σε οποιοδήποτε σημείο του. Επομένως, δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε απόλυτα κενές ποιητικές περιοχές – περιοχές απόλυτης σιωπής όπως αναφέρονται σε άρθρα τους ο Δρ Δήμος Αργυρίου και ο Γιάννης Θεοχαράκης, κάνοντας λόγο για την ποίηση του Α. Γεωργαλλίδη.
Από την άλλη, η μέση μηχανική των λέξεων αυτού του είδους ποίησης – της ποίησης του Α. Γεωργαλλίδη, συγκρούεται με τον εαυτό της, σπρώχνοντας τα πράγματα σε μια κατάσταση κενού το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάζουμε υψηλό ποιητικό κενό (το 1963 ο Torricelli υποστήριξε την έννοια του κενού). Ένας εύκολος τρόπος να δημιουργήσει κανείς τεχνητό ποιητικό κενό κάτι το οποίο δεν κάνει ο ποιητής Α. Γεωργαλλίδης, είναι να υποδυθεί την αφαίρεση (υπό συνθήκες) με ένα ελαφρύ τρόπο, ώστε το περιεχόμενο του έργου να κατευθύνει τα πράγματα. Με βάση τους αντισυμβατικούς νόμους της ποίησης, θα μπορούσαμε να πούμε πως ένα έργο με χαμηλό ποιητικό κενό κατέχει ποιητικά γλωσσικά στοιχεία που αντιδρούν μεταξύ τους και ωθούν τα γειτονικά τους σε μια κίνηση απλής ποιητικής ροής. Ενώ ένα έργο με υψηλό ποιητικό κενό, όπως είναι η ποιητική δουλεία του Α. Γεωργαλλίδη, κατέχει ποιητικά γλωσσικά στοιχεία που αντιδρούν μεταξύ τους με αποτέλεσμα να προσβλέπουν σε ένα είδος υψηλής ποιητικής ροής.