Ίδρυμα ΑντζουλήΘανάσης Παπασωτηρίου
Ο ποιητής της σκοτεινής ενέργειας Ανδρέας Γεωργαλλίδης
[Ανδρέας Γεωργαλλίδης, Χρώματα απέναντι (μτφρ: αγγλική, γαλλική, γερμανική, ισπανική, ιταλική, ρωσική, τουρκική), Leicester, Troubador Publishing 2007 | Κριτικό Σημείωμα | Προσβάσιμο στο διαδίκτυο: http://www.kypriwnerga.com/site-artist-9-gr.php (22.3.2014)]
Γράφει ο ποιητής:
Ο (έβδομος) στίχος
Στον έβδομο στίχο, γράφω την αλήθεια. Δεύτερος στίχος
Τρίτος στίχος
Τέταρτος στίχος
Πέμπτος στίχος Έκτος στίχος
Όγδοος στίχος
Σε ένα πρόσφατο κριτικό σημείωμα με τίτλο «Το υψηλό ποιητικό κενό στην ποίηση του Α. Γεωργαλλίδη» ο Δρ. Νίκος Τσαμανής γράφει: «Σύγχρονες θεωρίες τείνουν να παρουσιάζουν τα ιδεατά ποιητικά στοιχεία της αφαίρεσης να εμφανίζονται με μια σκοτεινή ποιητική ενέργεια της οποίας η ταυτότητα είναι δύσκολα αναγνωρίσιμη αλλά αναγνωρίσιμη. Παρόλο που αυτή η σκοτεινή ποιητική ενέργεια δεν μας επιτρέπει να προσδοκούμε στη δυνατότητα δημιουργίας ενός απόλυτου ποιητικού κενού οι περισσότεροι σχολιαστές της δουλείας του Α. Γεωργαλλίδη ισχυρίζονται ένα απόλυτο ποιητικό κενό».
Αν και ο Αριστοτέλης όσο και ο Καρτέσιος αρνήθηκαν ότι θα μπορούσε να υπάρχει κυριολεκτικά άδειος χώρος, είναι γεγονός πως η ποίηση του Α. Γεωργαλλίδη επιχειρεί μέσα από το ποιητικό κενό, υπό την έννοια μιας αυστηρής αφαίρεσης, να αναδύσει ένα «ποιητικό ον». Το «μη ποιητικό ον» δίνει τη θέση του σε κάτι που υπάρχει. Υπάρχει χώρος για το κενό – ένας χώρος ο οποίος δεν προκαλεί κάτι – δεν εμποδίζει επίσης – αλλά επιτρέπει ειδικού τύπου διεργασίες μέσω μιας ποιητικής μεταγωγιμότητας.
Οι λέξεις του κύπριου ποιητή λειτουργούν ως θεμελιώδη μετα-υποατομικά σωματίδια της ποιητικής ύλης. Οι ποιητικοί ατομικοί πυρήνες των λέξεων περιστρέφονται σε ομοεστιακές και μη συμπίπτουσες ενεργειακές τροχιές, όπως οι πλανήτες σε ένα ηλιακό σύστημα. Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε την απόλυτη θέση αυτών των πυρήνων, αφού ακολουθούν μια κραδασμική κίνηση. Κάθε σύνθετη κίνηση μπορεί να υποστεί ανασύνθεση από τις υπερπραγματικές αισθητικές συνιστώσες της μέσα σε ένα εκτεταμένο απόλυτο γυμνό άπειρο. Αυτό αποτελεί ένα ποιητικό μοντέλο άκρως συμβατό με τις αρχές ενός ποιητικού γίγνεσθαι το οποίο εσωκλείει τη σκοτεινή ενέργεια ενός ποιητικού κενού.
Σε κριτικό σημείωμα με τίτλο «Τα Richter στην ποίηση του Α. Γεωργαλλίδη και η θεωρία του χάους» ο Γιάννης Ηλιόπουλος αναφέρει: «Ο Α. Γεωργαλλίδης μέσα από το έργο του επιτυγχάνει να εισαγάγει τη Θεωρία του ποιητικού Χάους, παροτρύνοντας μας να σκεφτούμε τη συμπεριφορά ορισμένων μη γραμμικών δυναμικών γλωσσικών συστημάτων κάτι ανάλογο με το ‘φαινόμενο της πεταλούδας’ το οποίο στηρίζεται στο ερώτημα εάν το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας στη Βραζιλία, μπορεί να προκαλέσει έναν τυφώνα στο Τέξας».
Λαμβάνοντας υπόψη τα λόγια του καθηγητής λογοτεχνίας του Πανεπιστήμιου Durham Dr Sam Thomas ο οποίος αναγνωρίζει ένα βιτγκενστιανό είδος λογικής στην ποίηση του Α. Γεωργαλλίδη θα έλεγα ότι έχει περισσότερο να κάνει με ένα «ποιητή της σκοτεινής ενέργειας» παρά με ένα «ποιητή του κενού», όπως κάποιοι τον έχουν χαρακτηρίσει.