Ιωάννης Γκλένης
(Κριτικός Λογοτεχνίας – Μεταφραστής)

Η ποίηση του Ανδρέα Γεωργαλλίδη

[Ανδρέας Γεωργαλλίδης, Όταν βυθίζεται το πιάνο, (μτφρ.: στην αγγλική, γαλλική , γερμανική), Κύπρος, Power Publishing 2004 |Κριτικό Σημείωμα | Προσβάσιμο στο διαδίκτυο: http://www.kypriwnerga.com/site-artist-9- gr.php (2.1.2012)]

[Στο παράρτημα επισυνάπτεται το κείμενο στην αγγλική γλώσσα]

«Γράφοντας ένα βιβλίο ποίησης είναι όπως να ρίχνεις ένα ροδοπέταλο στο Grand Canyon και να περιμένεις τον ήχο του» δήλωσε ο Don Marquis αρχές του 20ου αιώνα. Σήμερα, τα πράγματα έχουν μόνο χειροτερέψει και το κενό έχει πάρει την μορφή μιας παμφάγου αβύσσου. Παρόλατάυτα, πρόσφατα ένας ‘ήχος’ του ίδιου είδους, από την Κύπρο, έφτασε τις επαγρυπνείς αισθήσεις και άγγιξε την απαλότητά του στην σκληρή ρουτίνα μου.

Όταν πρωτοπήρα αυτά τα ποιήματα στα χέρια μου, τα διάβασα με τυχαία σειρά μόνο για να ανακαλύψω με ευχαρίστηση, αληθινά αισθήματα πάθους, αγάπης και ευτυχίας, μελαγχολίας, λύπης, ακόμα και οργής, που επιπλέουν ανάμεσα στις γραμμές. Μακριά από λαβύρινθους άδειου στόμφου, αυτά τα ποιήματα μας κάνουν να αντιμετωπίσουμε τον καθρέφτη της δικής μας πραγματικότητας που τόσο αποτελεσματικά μάθαμε να καμουφλάρουμε κάτω από την δικαιολογία της πολύ απασχολημένης ζωής. Στο δεύτερο διάβασμα της συλλογής, δεν υπήρχε χώρος για τέτοιες παράλογες ευαισθησίες, αφού σχεδόν έδρασα σαν μεταφραστής επικεντρωμένος στις μεταφρασμένες εκδοχές παρά στα ποιήματα καθεαυτά.

Όσο κι αν ικανοποίησα τα πιο βαθιά αταβιστικά ένστικτα της περιέργειας μου, έχασα την πεμπτουσία της αρχικής δουλείας. Μέχρι που μια από τις επόμενες νύχτες πήρα το βιβλίο ξανά στα χέρια μου, τελικά αυτή την φορά σαν ερασιτέχνης αναγνώστης, άρχισα να εξερευνώ τα βάθη του, με μόνο σκοπό να επισκεφτώ κάποιο άλλο κόσμο, πιο αθώο από αυτόν που ήξερα. Εκεί, όπου οι λέξεις σταδιακά ξεφορτώθηκαν το κόσμιο τους νόημα, συνέλαβα τις ίδιες οδυνηρές οικείες εμπειρίες, τα ίδια μοτίβα λαθών, και όντως τα αποίκιλα ίδια μονοπάτια μετάνοιας.

Δεν υπάρχει ομοιοκαταληξία σε αυτά τα ποιήματα. Αντί αυτού, υπάρχει ένας έμφυτος λυρισμός, που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να τα αποδώσει ως συμμετρικά. Οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν κατά διαστήματα είναι τραχείες και πολύ ακριβείς, ακόμα και μη-φιλικές θα μπορούσε να πει κάποιος. Ο αναγνώστης αυτής της ποίησης μπορεί να νιώσει τη δουλειά του Ανδρέα Γεωργαλλίδη ως δική του ιδιοκτησία και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από τέχνη.

Κατεβάστε – Όταν βυθίζεται το πιάνο [Γ. Γλένης] 01/2012