Ίδρυμα ΑντζουλήΑνδρέας Αντζουλής δ.φ.
Η ποιητική συλλογή Κλειδωμένες Θάλασσες του Ανδρέα Γεωργαλλίδη
[Ανδρέας Γεωργαλλίδης, Κλειδωμένες Θάλασσες, Λευκωσία, Νεγκρέσκο 2003 | Ανακοίνωση | Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου | 13 Δεκεμβρίου 2003]
Έχει μόλις πρόσφατα κυκλοφορήσει η τρίτη ποιητική συλλογή του Αντρέα Γεωργαλλίδη με τίτλο Κλειδωμένες Θάλασσες. Η συλλογή διαχωρίζεται σαφώς από τις δύο προηγούμενες (Αντικείμενες Ημιευθείες και Παγωμένο Κενό στους 516 0C) και ορίζει μίαν ουσιαστική μετάβαση από τον χωροχρόνο των φυσικών φαινομένων και των κβαντικών μεγεθών στο άχρονο πεδίο του φιλοσοφικού στοχασμού και των υπαρξιακών προβληματισμών.
Στα πενήντα δύο συνολικά ποιήματα που ανθολογεί η συλλογή διακρίνει κανείς την ποιητική ωρίμανση, τη λιτότητα του λόγου, την ακρίβεια της λέξης, την απουσία της περιττής λεπτομέρειας και την καθαρότητα ενός λόγου που αγγίζει την ψυχή του υποψιασμένου αναγνώστη. Τα στοιχεία του χώρου, του χρόνου, του κενού και της αφαίρεσης δεν συνυπάρχουν απλά με το στοιχείο του έρωτα αλλά κυριαρχούνται και επισκιάζονται από αυτό. Ο ποιητικός λόγος προχωρεί πέρα από τα φαινόμενα, εισχωρεί στο ανθρώπινο Είναι και τον σκοτεινό χώρο των ανθρώπινων σχέσεων όπου το ερωτικό και το υπαρξιακό κενό διαπλέκονται.
Ο υπαρξιακός στοχασμός που χαρακτηρίζει την ποίηση του Αντρέα Γεωργαλλίδη κατευθύνει και συγκρατεί το κυρίαρχο στοιχείο του έρωτα. Η ρηχή επεξεργασία του ερωτικού θέματος και η προσποιούμενη απαισιοδοξία του άγονου έρωτα – στην οποία έχουν συνηθίσει κριτικοί και αναγνώστες – δεν εμφανίζεται στις Κλειδωμένες Θάλασσες. Ο ποιητής δεν υποκρίνεται, αλλά βιώνει. Δεν χρησιμοποιεί το εξωτερικό περίβλημα της ανθρώπινης φύσης, αλλά εισχωρεί στο βάθος της. Δεν εντυπωσιάζει, αλλά προκαλεί. Δεν αναζητεί απεγνωσμένα την υστεροφημία και την αναγνώριση, αλλά χρωματίζει τον αναγνώστη, που είναι έτοιμος να κοιτάξει πιο πέρα από τα υλικά του όρια, και ακολούθως υποχωρεί ανεπαίσθητα.
Ίσως οι ορίζοντες να μην υπόσχονται πολλά, οι θάλασσες να είναι κλειδωμένες και αφιλόξενες, αλλά δεν παύουν να είναι θάλασσες και ορίζοντες, να οδηγούν έστω κατά το δήθεν τους καλούς παρατηρητές που δεν βλέπουν μόνο με τα μάτια. Τα όρια στενεύουν, αλλά η ελπίδα εξακολουθεί να υπάρχει. Η αρχοντιά και η αξιοπρέπεια δεν αφήνει χώρο στην τυφλή απαισιοδοξία. Ο υπαρξιακός προβληματισμός ανεβάζει τον δοκιμασμένο έρωτα στον χώρο που του αξίζει.
Με αυτές ακριβώς τις προϋποθέσεις οφείλει να σταματήσει κανείς και να εκτιμήσει τις Κλειδωμένες Θάλασσες. Δεν είναι αρκετό να τις κοιτάξει με τα μάτια. Γιατί τέτοιου είδους παρατηρήσεις δεν αφορούν μία ποίηση που προτίθεται να διδάξει, εισχωρώντας στο βάθος των ανθρωπίνων συναισθημάτων.