Ίδρυμα ΑντζουλήΔρ Γεράσιμος Θεοδωρόπουλος
Μια διαφορετική σιωπή από τον «ποιητή του κενού». Το πιάνο κόπασε του Ανδρέα Γεωργαλλίδη
[Ανδρέας Γεωργαλλίδης, Το πιάνο κόπασε (μουσική: Βασίλης Σωκράτους / Ανάγνωση: Πάμπος Σακκάς), Αθήνα, TGA 2011 | Κριτικό Σημείωμα | Προσβάσιμο στο διαδίκτυο: http://www.kypriwnerga.com/site-artist-9-gr.php (24.02.2012)].
Δεν επιχειρώ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να σχολιάζω και να γράφω κριτικές για λογοτέχνες. Ειδικότερα κριτικές που αφορούν λογοτέχνες οι οποίοι βρίσκονται στη ζωή. Αν επιθυμεί κανείς να το πει αυτό φοβία ή ανασφάλεια, ας το κρατήσει. Κάποτε αυτό μου συνέβαινε έντονα. Όμως εφόσον δεν ακολουθώ πια τα ακαδημαϊκά δρώμενα λόγω ηλικίας (δίδαξα επί σειρά ετών σε Παν. της Γαλλίας) βιώνω μια ξεχωριστού τύπου ελευθερία όπως θα την εννοούσε ο Κant. Το ίδιο το έργο με σπρώχνει (για το οποίο θα κάνω λόγο) ώστε να δρασκελίσω όλους τους δισταγμούς και τις αναστολές μου και να σταθώ απέναντι από αυτό το οποίο έχω ξεχωρίσει.
Λέγεται «το πιάνο κόπασε», ένα ψηφιακό δισκάκι. Ο Πάμπος Σακκάς (ραδιοφωνικός παραγωγός) αναγιγνώσκει ποίηση του Ανδρέα Γεωργαλλίδη (ποίηση η οποία έχει πολυμεταφραστεί) με μουσικό φόντο συνθέσεις του νεαρού πιανίστα Βασίλη Σωκράτους οι οποίες γράφτηκαν με αφορμή το συγκεκριμένο ποιητικό έργο. Οι λέξεις και η σιωπή του «ποιητή του κενού» (όπως έχει χαρακτηρισθεί από Άγγλους κριτικούς) ακουμπούν τους ήχους των πλήκτρων του πιάνου δημιουργώντας μια σύνθεση η οποία τείνει να δραπετεύσει από τις αρμονίες του ήχου αλλά και της κλασικής σιωπής.
Για άλλη μια φορά βιώνω τη κατάρα της ανημποριάς να περιγράψω, να εξηγήσω, να καπηλευτώ θεωρίες και παραθεωρίες της Λογοτεχνίας την οποία θέλω να πιστεύω ότι υπηρέτησα περισσότερο από σαράντα χρόνια ενεργά. Δεν θα ακολουθήσω τη λογική κριτικών όπως του Γιάννη Θεοχαράκη, του Νίκου Ευαγγελόπουλου, του Δρ. Γιώργου Ζήκα, του Ιωάννη Γκλένη, και του Δρ. Δήμου Αργυρού οι οποίοι για να στηρίξουν τη δουλεία του ποιητή επικαλούνται λογοτεχνικά ρεύματα. Θα αναφέρω δωρικά τούτο: O κος Γεωργαλλίδης δεν επιχειρεί να μας υποδείξει τα μυστικά της ποίησης τα οποία βρίσκονται πίσω από κλειστές πόρτες αλλά εάν κάνει κάτι αυτό περιορίζεται στην αυτονόητη υπενθύμιση πως υπάρχουν πόρτες κλειστές τις οποίες μπορεί κανείς να ανοίξει με κάποιο τρόπο, να εισέλθει και να παρατηρήσει όσα ο ίδιος μπορεί και επιθυμεί. Δεν κατεδαφίζει με τους στίχους του αλλά γράφει ως εάν να συγυρίζει πράγματα με τις σκιές των λέξεων.
Αυτό το οποίο με εντυπωσιάζει είναι πως ο ποιητής με ένα ποτήρι μελάνι καταφέρνει να μετρήσει τη νοηματοδοτημένη σιωπή του…